Noskowski Władysław, pseud. Ego, Jerzy Prawdzic, Major, Nostradamus, Włodzimierz Łada (1841–1881), przyrodnik, dziennikarz, literat. Ur. w Warszawie, był synem Józefa Łady-Noskowskiego, rejenta i pisarza aktowego Król. Pol., oraz Amelii z domu Salisch, bratem Jana (zob.) i Zygmunta (zob.). Gimnazjum realne ukończył w Warszawie, wyższe wykształcenie odebrał w Szkole Politechnicznej w Zurychu. W l. 1869–70, wysłany przez Galicyjskie Tow. Gospodarskie, odbył podróż naukową do Belgii. Po powrocie ogłosił obszerne sprawozdanie ze swoich obserwacji pt. Kultura lnu w Belgii (Lw. 1871), a następnie wydał Podręcznik uprawy lnu i wyprawy włókna lnianego (Lw. 1872), za który Galicyjskie Tow. Gospodarskie przyznało mu nagrodę. W l. 1871–2 wykładał chemię w Szkole Rolniczej w Dublanach. N. był człowiekiem wszechstronnym, uzdolnionym literacko i muzycznie. Udzielał lekcji muzyki, sam dorywczo koncertował, był recenzentem muzycznym oraz autorem librett operowych. Napisał – zaczęte wspólnie z Zygmuntem Sarneckim – libretto do opery Władysława Żeleńskiego pt. „Konrad Wallenrod” (wg poematu Adama Mickiewicza) oraz do pierwszego aktu opery A. Münchheimera pt. „Mazepa” (ukończył je Maksymilian Radziszewski). Był nadto autorem wodewilu w 3 aktach, pt. Piorun, do którego muzykę skomponował jego brat Zygmunt.
Dość szeroka była również działalność literacko-dziennikarska N-ego. Był tłumaczem; przełożył m. in. wykład A. Ysabeau, pt. „Zasady fizjonomistyki i frenologii” (1876). Jego najwartościowszym przekładem były „Bajki” J. La Fontaine’a, które drukował m. in. w „Kronice Rodzinnej” (1876), „Nowinach” (1876), a ich osobne wydanie ukazało się w Warszawie w r. 1876. Przez kilka lat (1874–9) współpracował z „Tygodnikiem Illustrowanym”, w którym opublikował kilkanaście przekładów, m. in. rozpraw H. Spencera. K. L. Kaysera, F. Ratzela, T. E. Bernetta. Zamieszczał też recenzje teatralne i przegląd muzyczny. Był sekretarzem redakcji „Echa” oraz drukował w nim satyryczne wiersze i felietony, często o tematyce społecznej. W r. 1877 opublikował w „Echu” humorystyczne opowiadanie Wyprawa do Miłokarpia. Był pierwszym współpracownikiem „Kolców” i pismo to – wg słów Stanisława Grudzińskiego – «usiłował podnieść do wysokości zdrowej satyry społecznej». N. współpracował z pismami wydawanymi i drukowanymi przez brata Jana, a więc z „Wiekiem”, „Kalendarzem Domowym dla Wsi i Miasta”, „Ogniskiem Domowym” (w tym dwu ostatnich pióra N-ego można się domyślać w impresjach z wystawy rolniczej w Warszawie). Wiersze i humoreski N-ego znajdujemy nadto w „Gazecie Narodowej” (1869), „Kalinie” (1869), „Tygodniku Polskim” (1876). Zmarł 9 X 1881 we Lwowie (przebywał tu u rodziny żony) i został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim.
Z małżeństwa z Anielą z Komarnickich pozostawił syna Witolda (zob.) oraz córki: Janinę (zamężną Jarzymowską, zm. 1955) i Anielę (zamężną Starzewską, zm. 1977), właścicielkę popularnej wypożyczalni książek w Krakowie.
Estreicher w. XIX; Bibliogr. dramatu pol., II; Bar, Słown. pseudonimów; – Au J., Historia Krajowej Wyższej Szkoły Rolniczej w Dublanach, „Roczniki Krajowej Wyższej Szkoły Rolniczej w Dublanach” 1888 s. 53–4; Dublany, Lw. 1897 s. 13; [Grudziński S.] S. G., Nekrologia, „Tyg. Powsz.” 1881 nr 42 s. 670; Lipski J. J., Warszawscy „Pustelnicy” i „Bywalscy”, W. 1973 I; [Pietkiewicz A.] Pług A., W. Noskowski, „Kłosy” 1881 nr 855 s. 309–11 (podob.); – „Bibl. Warsz.” 1881 t. 4 s. 319; „Gwiazda. Kalendarz Petersburski” 1883 s. 110; „Kur. Warsz.” 1881 nr 227, 228; „Tyg. Illustr.” 1881 nr 303 s. 247; – B. Jag.: rkp. 6523/IV (listy N-ego); B. Narod.: rkp. 5902.
Tadeusz Z. Bednarski